Şimdi Bunlar Geldi İçimden
Üzerinde düşünürsen dünya üç gündür.
Gitmiş olan ve ona ümit bulunmayan gün.
Seninle olan gün, onu ganimet saymalısın.
Onda diri olup olmayacağını bilmediğin, belki de ondan önce ölmüş olacağın gün.
Dün, öğretici bir bilgin; bugün, ayrılma durumunda bir dost.
Ancak kayboluşuyla seni üzen dün, senin için bilgisini bıraktı.
Onu kaybettiysen de onun yerinde olan sana ulaştı.
Dün, senden uzun süreli bir yokluğa gitti.
Bugün ise senden hızlıca ayrılıyor ve elinde de yarının emeli var.
O halde amelle/çalışmayla ebediliği al.
Diri oldukça arzularla aldanmayı bırak.
Sakın yarının ve ondan sonrasının korkusunu bugüne taşıma.
Yaşama sevinci, kimi zaman umut, kimi zaman beklenti... Kaybediyoruz hayat koşturmacasında bizi ayakta tutan etmenleri. Etmenlerimiz ki bizleri biz yapan. Kendi iç görüne yaptığın terapinde umudundan vazgeçme ve her zaman özgür ol telkini ver. Yoksa ayakların nasıl basar yere.
1 aydır garip bir kişiyle beraberim. Bu kişi kendim. Kendime "Ayaklarının üzerinde dur" telkinlerimi nereye kadar devam ettireceğimi de açıkçası bilemiyorum. Kalabalıklar içinde yalnızlığı yaşıyorum çoğu zaman. Garip ama gerçek. Açıkçası bunlar pek bana göre değildi. Genel eylemlerim içinde hep neşe hakim. Ara sıra muhalifliğimle kısaca bir ben. Muhalif kısmım hep deli eder, hatta çıldırtır çevremi. Ne inatçıyımdır ben. Klasik Kova hakimiyeti "bilmiyorum" sözlüklerimizde yer almaz.
Şu an Sezen Aksu'dan "Bir Zamanlar Deli Gönlüm" çalmaya başladı. "İster güneş ol yak beni. Yağmurum ol ağlat beni aklım başka duygularım başka yerde". Vay anasını beeee... Şurası da bomba bence: "Ele avuca sığmazdı deli gönlüm. Bir zamanlar neredeydi şimdi nerde.". Kendi içimde kahkahalar atmama neden oldu. Cuk oturma pozisyonu yani. E tabi ben kendi kendime yazınca bu yazıyı buraya kimse bir anlam veremez. Amaçta o anlam vermeye uğraşmayın. Sadece yaşayın. Zaten anlamlar değil mi bizim hayatımızı karman çorman eden. Meseleler üzerine kafa patlatırız. Ne işimize yaradı sanki küresel ısınma bitti, açlık yok oldu, savaşlar son buldu. Gereksiz işler.
Aman vur atına rahvan gitsin (söz böyle olmasa da böyle olsun). Hayat benim hayatım de geç. Saçmalamaları toparlamaları. Bu benim. Kalabalık ta olsa yalnızlık ta. Ben. Bu egoist bir yaklaşım değildir asla. Sadece bilinçli bir gülümseme. Ya da sabah doğan güneş.
Gitmiş olan ve ona ümit bulunmayan gün.
Seninle olan gün, onu ganimet saymalısın.
Onda diri olup olmayacağını bilmediğin, belki de ondan önce ölmüş olacağın gün.
Dün, öğretici bir bilgin; bugün, ayrılma durumunda bir dost.
Ancak kayboluşuyla seni üzen dün, senin için bilgisini bıraktı.
Onu kaybettiysen de onun yerinde olan sana ulaştı.
Dün, senden uzun süreli bir yokluğa gitti.
Bugün ise senden hızlıca ayrılıyor ve elinde de yarının emeli var.
O halde amelle/çalışmayla ebediliği al.
Diri oldukça arzularla aldanmayı bırak.
Sakın yarının ve ondan sonrasının korkusunu bugüne taşıma.
Yaşama sevinci, kimi zaman umut, kimi zaman beklenti... Kaybediyoruz hayat koşturmacasında bizi ayakta tutan etmenleri. Etmenlerimiz ki bizleri biz yapan. Kendi iç görüne yaptığın terapinde umudundan vazgeçme ve her zaman özgür ol telkini ver. Yoksa ayakların nasıl basar yere.
1 aydır garip bir kişiyle beraberim. Bu kişi kendim. Kendime "Ayaklarının üzerinde dur" telkinlerimi nereye kadar devam ettireceğimi de açıkçası bilemiyorum. Kalabalıklar içinde yalnızlığı yaşıyorum çoğu zaman. Garip ama gerçek. Açıkçası bunlar pek bana göre değildi. Genel eylemlerim içinde hep neşe hakim. Ara sıra muhalifliğimle kısaca bir ben. Muhalif kısmım hep deli eder, hatta çıldırtır çevremi. Ne inatçıyımdır ben. Klasik Kova hakimiyeti "bilmiyorum" sözlüklerimizde yer almaz.
Şu an Sezen Aksu'dan "Bir Zamanlar Deli Gönlüm" çalmaya başladı. "İster güneş ol yak beni. Yağmurum ol ağlat beni aklım başka duygularım başka yerde". Vay anasını beeee... Şurası da bomba bence: "Ele avuca sığmazdı deli gönlüm. Bir zamanlar neredeydi şimdi nerde.". Kendi içimde kahkahalar atmama neden oldu. Cuk oturma pozisyonu yani. E tabi ben kendi kendime yazınca bu yazıyı buraya kimse bir anlam veremez. Amaçta o anlam vermeye uğraşmayın. Sadece yaşayın. Zaten anlamlar değil mi bizim hayatımızı karman çorman eden. Meseleler üzerine kafa patlatırız. Ne işimize yaradı sanki küresel ısınma bitti, açlık yok oldu, savaşlar son buldu. Gereksiz işler.
Aman vur atına rahvan gitsin (söz böyle olmasa da böyle olsun). Hayat benim hayatım de geç. Saçmalamaları toparlamaları. Bu benim. Kalabalık ta olsa yalnızlık ta. Ben. Bu egoist bir yaklaşım değildir asla. Sadece bilinçli bir gülümseme. Ya da sabah doğan güneş.
Yorumlar